Prezentowany sztylet, wykonany w 1. połowie XVII wieku, charakteryzuje się przede wszystkim wysokiej jakości głownią. Nie posiada ona klasycznej, prostej powierzchni tnącej, ale piłę wykonaną z gęstego rzędu półkolistych ząbków. Sztych głowni zwieńczony został zgrubieniem przechodzącym w ostry szpic, służącym do przebijania kolczug. W momencie zadania ciosu, dzięki poszerzonemu sztychowi, ostrze rozrywało połączone ze sobą koluszka osłaniającej ciało plecionki kolczej. Powierzchnia głowni przeorana została natomiast licznymi rowkami i „żeberkami”. W rowkach widoczne są liczne ażurowe wycięcia w postaci drobnych, podłużnych i okrągłych otworów. Oglądając tę głownię pod światło, można odnieść wrażenie że ma się do czynienia nie z kawałkiem mocnej stali o zabójczym przeznaczeniu, lecz z delikatną koronką materiałową, misternie utkaną przez najwytrwalsze kobiece palce.

Romantyczna legenda mówi, że owe otwory wycięte w głowni służyć miały do umieszczania trucizny, mającej przyśpieszyć śmierć pchniętego nożem nieszczęśnika. Rowki zaś, zwane strudzinami, miały stanowić odpływ dla krwi, uniemożliwiając jej zakrzepnięcie na ostrzu. W rzeczywistości jednak, i rowki, i otwory służyły mniej romantycznym a bardziej utylitarnym celom. Dzięki nim możliwe było zmniejszenie wagi i lepsze wyważenie głowni, podczas gdy żeberka biegnące wzdłuż głowni dodatkowo ją usztywniały.

Rękojeść tego sztyletu również została bogato ozdobiona. Niestety złocenia w postaci naniesionego na metal damaskinażu zostały mocno nadszarpnięte przez ząb czasu i widoczne jest ono już jedynie w szczątkowym stanie.