O ile w wielu krajach europejskich za podstawową broń sieczną noszoną przez mężczyzn uznawano broń długą, w postaci najpierw mieczy, a następnie rapierów, szpad, szabel i pałaszy, tak w świecie Orientu większą estymą darzono wszelkiego rodzaje noże. Szczególnie widoczne było to na Kaukazie i w Persji, pod której wpływami ludy kaukaskie znajdowały się przez kilkaset lat. Sztylet uznawany był za nieodłączny atrybut wojownika. Irańskie źródła wprost przytaczają podanie, według którego wojownik posiadający wszelkiego rodzaju uzbrojenie zaczepne i ochronne, ale nie posiadający noża, jest uzbrojony w sposób niedoskonały. Ten zaś co nie posiada na sobie nic, prócz noża przy boku, jest w pełni wyposażony. Podejście to tłumaczy fenomen sztyletu orientalnego.

Noże kaukaskie, jak chociażby opisywany obiekt, wyróżniały się pewnymi cechami. Ich głownie były proste, dłuższe od noży europejskich, bo sięgające zwykle od 40 do 70 cm, a więc przypominały raczej krótkie mieczyki. Są zresztą często porównywane z mieczami rzymskimi, mającymi podobne cechy bojowe. Ich rękojeści wykonane z kości lub rogu, rozszerzały się w górze i w dole, posiadając charakterystyczne przewężenie w miejscu chwytu. Przy wyrobie noży na Kaukazie często korzystano z półfabrykatów importowanych z Turcji lub Persji, zwłaszcza przed końcem XVIII wieku, a więc zanim ludy kaukaskie wykształciły własne, lokalne warsztaty, potrafiące zaspokoić zapotrzebowanie na tę broń. Noże te zainspirowały w XIX nawet rzemieślników rosyjskich, którzy imitowali wyroby kaukaskie na rynek wojskowy i pamiątkarski.