Polska zbroja husarska to jeden z najbardziej charakterystycznych symboli Rzeczypospolitej szlacheckiej, a także symbol sukcesów militarnych w wieku XVI i XVII. Była ona wytworem wieloletniej ewolucji i mieszania się na ziemiach polskich cech rodzimych z wpływami płynącymi ze Wschodu i Zachodu. „Klasyczne” uzbrojenie husarza składało się z hełmu, zwanego szyszakiem, karwaszy (wpływy głównie tureckie i węgierskie), z napierśnika, naplecznika lub okrągłego umba na plecach, obojczyka i naramienników (elementy zachodnioeuropejskie), czasem też z osłon na nogi. Przejętym ze Wschodu elementem zbroi miały być również skrzydła.

Najbardziej charakterystyczne i unikatowe dla polskiej zbroi było zdobnictwo w postaci mosiężnych lamówek i medalionów, wybijanych w groszkowaną powierzchnię, wycinane w rozetki i serduszka czy nabijane stemplem w powtarzające się motywy, a wywodzące się z polskiej sztuki ludowej.