W używanej na ziemiach polskich szabli w typie węgierskim zaobserwować możemy podobny mezalians dwóch światów: wschodniego i zachodniego. O ile za najdoskonalszy typ szabli uchodzi wśród bronioznawców polska szabla husarska z przełomu XVII i XVIII wieku, o tyle za najpopularniejszą broń białą używaną w Rzeczypospolitej w okresie nowożytnym należy uznać szablę w typie węgiersko-polskim, będącą w użyciu od 2. połowy XVI wieku, przez kolejne blisko 100 lat. O typie szabli w tym wypadku decyduje konstrukcja rękojeści. Jest ona otwarta, z jelcem krzyżowym, który w XVI wieku charakteryzował się bardzo długimi ramionami, skracanymi w trakcie ewolucji broni przez kolejne lata. Drewniany, pokryty skórą trzon ma płaską i lekko pochyloną głowicę. Rękojeści tego typu wywodzą się (jak sugeruje nazwa) z Węgier, gdzie zostały zaadaptowane na początku wieku XVI z Turcji.

Na zastawie wybity napis "FRINGIA"