Wieniec srebrny, złożony z dwóch półkoliście wygiętych gałązek lauru z owocami, spiętych u dołu złoconą kokardą, na której grawerowany napis dedykacyjny: „Znakomitemu obywatelowi i wielkiemu Henrykowi Siemiradzkiemu Rada Miasta Krakowa w dniu jego pogrzebu 26 września 1903”.

Henryk Siemiradzki zmarł 23 sierpnia 1902 i został pochowany na warszawskich Powązkach. Po upływie roku rodzina malarza, na prośbę władz Krakowa, zgodziła się przenieść jego zwłoki do Krypty Zasłużonych na Skałce. 24 września 1903 roku przewieziono je z Warszawy do Krakowa i dwa dni później, 26 września, odbył się uroczysty pogrzeb z udziałem przybyłej nań rodziny Siemiradzkiego. Po mszy św. w kościele Mariackim i przemówieniach – przemawiał m.in. Feliks Kopera (1871–1952), dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie, przywołując rolę Siemiradzkiego w powstaniu Muzeum – trumnę położono na rydwanie projektu Teodora Axentowicza (1859–1938); następnie przy dźwiękach dzwonu Zygmunta i marsza żałobnego Fryderyka Chopina orszak pogrzebowy – złożony z licznych deputacji, przedstawicieli wielu organizacji i towarzystw, ruszył na Skałkę. Za trumną postępowała rodzina zmarłego, posłowie i przedstawiciele Rady miasta z wiceprezydentami, a w gronie radców dr Bronisław Guńkiewicz (1857–1912) niósł omawiany srebrny wieniec. Na Skałce, po kolejnych przemówieniach, przy dźwiękach pieśni patriotycznych trumnę złożono w przygotowanym sarkofagu i okryto wieńcami.

Monika Paś