Intaglio przedstawia kombinację symboli złożoną z trzech głów: kozła, konia i dzika. Służyło ono zapewne jako amulet zapewniający ochronę i błogosławieństwo dwóch bóstw: Ceres i Marsa. Kozioł był ofiarą tradycyjnie składaną podczas uroczystości religijnych poświęconych bogini Ceres, konia uznawano za święte zwierzę boga wojny Marsa i składano mu je w ofierze, głowa dzika natomiast może symbolizować szczęście w polowaniu i dostatek, jak również odstraszać złe siły i pecha. Podobne amulety stały się bardzo popularne w I w. n.e., a szczyt ich produkcji przypada na II w. n.e. Ich ikonografia często jest jeszcze bardziej złożona i składa się z elementów, których pochodzenie niekiedy jest bardzo różne (są to elementy zarówno egipskie, bliskowschodnie, greckie, jak i rzymskie). Intaglio zostało wykonane we wczesnym okresie Cesarstwa, na co wskazuje styl grawerunku, wysoki stopień wypolerowania oraz forma i rodzaj użytego kamienia. W późniejszym okresie kompozycje tego typu występują głównie na gemmach wykonanych z różnego rodzaju jaspisów.

Paweł Gołyźniak