Dioskurowie stoją obok swoich koni naprzeciwko siebie – w ujęciu trzy czwarte, z głowami w profilu, nad którymi znajdują się gwiazdy. Są nadzy, mają jedynie owinięte wokół prawych ramion płaszcze. Każdy z nich trzyma w rękach lejce i parazonium – rodzaj rzymskiego ozdobnego sztyletu służącego głównie celom reprezentacyjnym i ceremonialnym. Był to popularny motyw w gliptyce rzymskiej. Dioskurowie uchodzili za opiekunów żeglarzy i żołnierzy, stąd można domniemywać, że gemma należała niegdyś do rzymskiego legionisty. Podobne przedstawienie Dioskurów występuje na brązowych monetach bitych w Aleksandrii za panowania cesarza Trajana (98–117 r. p.n.e.), co pozwala datować intaglio na koniec I lub początek II w. n.e. W przedstawieniach na gemmach i monetach odnajdujemy wiele podobieństw, takich jak dobrze przemyślana symetryczna kompozycja, precyzyjne wykonanie postaci bóstw i zwierząt oraz dość znaczny stopień oddania szczegółów.

Paweł Gołyźniak