Fortuna, rzymska bogini kierująca ludzkimi losami, ubrana w krótki chiton oraz długi himation, z diademem we włosach zaplecionych wokół głowy, zasiada na tronie z oparciem. W prawej ręce trzyma róg obfitości, w lewej ster okrętu. To popularny temat w gliptyce rzymskiej, występujący w wielu wariantach od początku I w. n.e. aż po koniec III w. n.e. Jednakże bardzo podobne przedstawienie Fortuny pojawia się na rewersach monet bitych przez cesarza Trajana (98–117 r. n.e.) oraz jego następcy, cesarza Hadriana (117–138 r. n.e.), co sugeruje datowanie intaglio na ten właśnie okres, aczkolwiek Fortuna ukazana na monetach nosi jeszcze zazwyczaj welon na głowie. Styl grawerunku również koresponduje z okresem panowania wymienionych cesarzy, to tzw. styl linearno-klasycystyczny odznaczający się dbałością o detale, poprawnym oddaniem proporcji ciała i wykorzystywaniem wąskich dyskoidalnych wierteł pozostawiających nacięcia w postaci cienkich kresek. Fortuna przywodzi na myśl symbolikę dobrego zarządzania i na monetach była zapewne elementem propagandy politycznej. Jednak na gemmach pojawia się w bardziej prywatnym charakterze. Intaglio było używane zapewne jako pieczęć oraz miało zapewniać pomyślność i szczęście jego posiadaczowi.

Paweł Gołyźniak