Intaglio przedstawia nagą Afrodytę stojącą w ujęciu trzy czwarte od tyłu, z głową w profilu skierowanym w lewo. Lewą rękę bogini wznosi nad głowę, podczas gdy prawa znajduje się pod biustem – w charakterystycznym geście adoracji ciała. Takie wyobrażenie znane jest w sztuce grecko-rzymskiej jako Afrodyta Pselioumene, a najsłynniejszym dziełem sztuki w tym typie był posąg wykonany przez słynnego greckiego rzeźbiarza Praksytelesa (IV w. p.n.e.). Niekiedy Afrodyta wyposażona jest w atrybuty innych bóstw, np. Izydy czy Hathor, jednak w wypadku opisywanego intaglio mamy do czynienia z czysto greckim wariantem. Zarówno forma, jak i rodzaj użytego kamienia oraz wysoki kunszt artystyczny wskazują na to, że intaglio pochodzi z Egiptu Ptolemejskiego, najprawdopodobniej z Aleksandrii, gdzie w czasach hellenistycznych mieściło się kilka warsztatów, w tym te wykonujące gemmy na zamówienie dworu królewskiego.
W inwentarzu obiektów przekazanych do kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie stworzonym przez Konstantego Schmidta-Ciążyńskiego w czerwcu 1886 r. widnieje informacja, że opisywane intaglio było pierwotnie wprawione w nowożytny złoty pierścień, który zaginął najprawdopodobniej w trakcie II wojny światowej.

Paweł Gołyźniak