Przedstawiona na intaglio głowa Heraklesa, zwrócona w lewo, jest udekorowana wieńcem laurowym. Heros ma głęboko osadzone oko, wydatny łuk brwiowy, kędzierzawą brodę i krótkie włosy, opracowane za pomocą niewielkich wierteł tworzących sekwencje krótkich i głębokich nacięć. Ta technika grawerowania była typowa dla 2. poł. I w. p.n.e. Tego rodzaju portret Heraklesa to typ zapożyczony z jego słynnego posągu autorstwa Lizypa (IV w. p.n.e.), który dotrwał do naszych czasów tylko jako rzymska kopia, tzw. Herakles Farnese, stworzona przez Glykosa. Herakles był niezwykle ważną postacią na półwyspie italskim, a w szczególności w Rzymie, ponieważ miał związki z legendarnymi początkami miasta, co przyczyniało się do jego powszechnego występowania na gemmach. Ponadto kult herosa – ze względu na jego nadludzką siłę oraz odporność na trudy podczas wykonywanych prac – był uprawiany przez licznych atletów i żołnierzy. Noszenie pierścienia z wizerunkiem Heraklesa było jednoznaczne z utożsamianiem się z nim, a więc pośrednio stanowiło formę autoprezentacji.

Paweł Gołyźniak