Po lewej stronie przedstawiono psa żerującego na zającu, po prawej dwa orły pożerające innego zająca, w tle – drzewo. Złożona ikonografia zabytku może odnosić się do kilku rzeczy, najprawdopodobniej do pomyślności i sprawności w polowaniu właściciela gemmy. Wskazują na to nie tylko zwierzęta, często przedstawiane w scenach polowań, ale również aranżacja całości przywodząca na myśl las. Jednak motyw orłów pożerających zająca może odnosić się również do kultu Jowisza Dolicheńskiego, któremu właściciel gemmy mógł oddawać szczególną cześć. Ten sam motyw bywa również interpretowany jako prodigium – dobry omen zwiastujący pomyślność. Orzeł stojący na zającu lub, częściej, na wężu w sztuce rzymskiej odnosił się także do zwycięstwa dobra nad złem lub do zbawienia duszy poprzez śmierć. Motyw psa pożerającego zająca pojawia się na pokrywach urn pogrzebowych i jest łączony z zagadnieniem zbawienia duszy po śmierci. Jednak ma to miejsce dopiero w III w. n.e., a technika wykonania tego intaglio sugeruje dużo wcześniejsze datowanie, dlatego widzenie w nim artystycznego przedstawienia polowania wydaje się tutaj bardziej odpowiednie.

Paweł Gołyźniak