Orzeł, stojący frontalnie na niewielkim okrągłym ołtarzu (łac. ‘ara’), z głową zwróconą w lewo, trzyma w dziobie wieniec laurowy. Flankują go sztandary legionowe. Ten popularny w gliptyce rzymskiej temat, szczególnie w okresie od I do III w. n.e., wyraźnie wiązał się z rzymską armią. Intaglio zapewne było umieszczone w pierścieniu i noszone przez wysokiej rangi oficera. Forma sztandarów jednoznacznie wskazuje na „signa militaria” – znaki legionowe używane przez różne jednostki wojskowe, a nie inne, np. używane w procesjach religijnych ku czci Jowisza Dolicheńskiego lub Sarapisa. W wypadku tego intaglio obiekty umieszczone na szczytach obu znaków przypominają dłonie lub ręce (łac. ‘manus’ – ręka), co może wskazywać na przynależność posiadacza gemmy do manipułu – jednostki taktycznej armii rzymskiej składającej się z dwóch centurii. Podobne intaglia są często znajdowane na terenach dawnych obozów rzymskich, np. w Xanten czy Carnuntum lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Rodzaj użytego kamienia, jego forma oraz styl grawerunku oparty na użyciu cienkich wierteł o kształcie dysku wskazują na wykonanie gemmy w II w. n.e.

Paweł Gołyźniak