[tu prawdopodobnie będzie jeszcze korekta]

         Fotografia z około 1880 r. prezentuje najważniejszy fragment wnętrza Bazyliki św. Piotra na Watykanie. Kulminacyjną częścią wnętrza watykańskiej bazyliki jest konfesja św. Piotra w obecnym kształcie nazwana przez Lelio Gudiccione: „mieszkaniem godnym apostołów, skarbem niebieskim, budową, która przetrwa wieki…”. Poprzednia konfesja baldachimowa z 1606 r. wykonana została przez Carlo Madernę rodowitego Szwajcara, od 1603 r. głównego budowniczego bazyliki św. Piotra. Dla tej konfesji Bernini w 1624 r. wyrzeźbił figury aniołów. Od tej chwili papież zaczął rozważać problem nowego baldachimu. Wtedy artysta stworzył projekt z formą zawierającą cztery kręcone kolumny, co było nawiązaniem do podobnych kolumn znajdujących się w prezbiterium, poprzedniej, wczesnochrześcijańskiej bazyliki w tym miejscu. Na powierzchni nowych, spiżowych kolumn Bernini umieścił mnóstwo pszczół pośród gałązek. Trzy pszczoły były godłem rodu Barberinich z którego pochodził inwestor papież Urban VIII. Konstrukcja baldachimu ma formę ażurową, złożoną z potężnych wolutowych kabłąków, dźwigających na szczycie glob z krzyżem. Dolne krawędzie baldachimu stanowią lambrekiny w miejsce belkowania. Konfesję odsłonięto w uroczystość świętych Piotra i Pawła 29 czerwca 1633 r. Koszt inwestycji oszacowano na 200 tysięcy skudów. Gdy na konsystorzu papież poruszył problem honorarium dla Berniniego, jeden z kardynałów zaproponował „dać mu łańcuch złoty”. Na co papież odrzekł: „łańcuch dla składającego takie pomysły”, mistrzowi zaś polecił wypłacić 34 tysiące skudów, oprócz innych zaszczytów.
           W dali w prześwicie pomiędzy kolumnami konfesji, w głównej apsydzie bazyliki dostrzegalny jest ołtarz Tron Piotra tak nazwany i zaprojektowany ze względu na relikwię w nim umieszczoną. Nastawa ołtarzowa ma zatem kształt unoszącego się na obłoku tronu papieskiego, przy którym goszczą dynamiczne w gestach rzeźbione postaci 4 ojców Kościoła. Wyżej przez owalne okno wpada naturalne światło wydobywając swym blaskiem symbol Ducha Świętego. Ołtarz jest ostatnim dziełem Berniniego dla tej świątyni stworzonym w latach 1657-1666.
          Pierwsze plany zdjęcia zajmują dwa przęsła głównej nawy łączące się z przestrzenią transeptu. Całość długości nawy głównej mierzy 188 m. Za konfesją św. Piotra po bokach widzimy dwa wielkie filary (jedne z czterech) dźwigające kopułę. W ich dwupoziomowych wnękach znajdują się empory, a pod nimi rzeźby: św. Heleny (po prawej) i św. Weroniki (po lewej). Monumentalne wnętrze w środku zdjęcia wieńczy fragment bębna, inaczej tamburu kopuły.  

                                                                                                             Rafał Róg

napis firmowy przy dolnej krawędzi: "1058 ROMA Chiesa di S. Pietro".