Daniel Gran, austriacki malarz fresków, w latach 1719–1720 przebywał we Włoszech, gdzie współpracował z Sebastiano Riccim w Wenecji i Francesco Solimeną w Neapolu. Po powrocie do Wiednia wykonywał liczne dekoracje kopuł i plafonów w pałacach w Wiedniu i okolicach, większość na zamówienie opiekującego się nim księcia Adama Franza Schwarzenberga. Po 1735 roku artysta poświęcił się dekorowaniu klasztorów i kościołów.

Apollo z Muzami to prawdopodobnie projekt plafonu do pałacu, szkic przeznaczony do akceptacji zamawiającego. Apollo w czerwonej szacie, wieńcu laurowym na głowie i z lirą w ręku, siedzi na chmurach w otoczeniu dziewięciu Muz (pięć po lewej stronie i cztery po prawej) z różnymi atrybutami. Muzy, córki Zeusa i Mnemozyne (Pamięci) miały jedną ze swoich siedzib na górze Parnas, gdzie spotykały się ze swoim boskim opiekunem, Apollem, który nosił w związku z tym przydomek Muzagetes, czyli przywódca Muz. Scena figuralna zajmuje środek prostokątnego pola ujętego w architektoniczne ramy. Architektura namalowana w sposób iluzjonistyczny dopasowana została, jak należy przypuszczać, do rzeczywistej architektury wnętrza, którego ozdobą miało być to malowidło, stwarzając wrażenie jej przedłużenia. Całość sceny otacza z trzech stron balustrada. W dwóch dolnych narożnikach, zamkniętych kopułkami z pilastrami po bokach, umieszczono dwie figury alegoryczne. Pośrodku u dołu znajduje się wnęka z kopułą i z dwiema monochromatycznie namalowanymi postaciami. Nad wnęką skrzydlate amorki rozciągają zielono-żółtą tkaninę. Pola pomiędzy pionowymi podziałami wypełniają płyciny o nieregularnych kształtach w obramieniu z rokokowym ornamentem. Całość jest namalowana lekko, utrzymana w jasnych barwach. Obraz ten przypomina kompozycję fresku Grana Przyjęcie Diany na Olimp z 1732 roku.

Dorota Dec