Intaglio przedstawia popiersie panteistycznego bóstwa – Serapisa Panthé – w profilu skierowanym w lewo. To połączenie Serapisa – brodatego mężczyzny z włosami zaplecionymi wokół głowy (fryzura typu anastole) z koszem (kalathos) na jej szczycie – i Ammona, którego symbolizuje róg barani w miejscu ucha, z Heliosem/Solem w promienistej koronie i Neptunem, którego symbolizuje trójząb widoczny przed popiersiem. Tak złożona ikonografia sugeruje egipskie pochodzenie zabytku, który został zapewne wykonany w warsztacie działającym w Aleksandrii. Wskazują na to podobne przedstawienia na monetach bitych w tym mieście, począwszy od 132–133 r. n.e., które były szczególnie popularne w II w. n.e. Jak podaje Pliniusz Starszy („Historia naturalna”, XXXVII.41), tego typu egipskie tematy zyskiwały na popularności wśród Rzymian już w I w. n.e. ze względu na uniwersalność pojęć, które reprezentowały. Niektóre z gemm mogły być również pamiątkami pochodzącymi z Aleksandrii, do której pielgrzymowali mieszkańcy Imperium Rzymskiego zarówno w celach naukowych, jak i religijnych.

Paweł Gołyźniak