Głowa Apolla ukazana w profilu w lewo, udekorowana wieńcem laurowym. Twarz bóstwa ma idealizowany, spokojny wyraz, włosy są zaplecione wokół głowy i opracowane jako liczne cienkie, równoległe kreski, kilka kosmków opada na szyję. Taki styl grawerunku nazywamy kaligraficznym. Był on rozpowszechniony w 2. poł. I w. p.n.e. Typ wizerunku Apollina ukazany na gemmie występuje często, zarówno w rzymskiej gliptyce, jak i w mennictwie, mniej więcej od połowy I w. p.n.e. do czasów panowania Oktawiana Augusta włącznie. Jest on wzorowany na monetach bitych w V w. p.n.e. w greckiej kolonii Lenontini położonej we wschodniej części Sycylii. Porównując opisywane intaglio do denarów okresu późnej Republiki Rzymskiej, najbliższy wydaje się ten wybity przez Marka Juniusza Brutusa i Pedaniusza Kostę w 43 lub 42 r. p.n.e. Popularność Apolla na gemmach znacznie wzrosła w I w. p.n.e., ponieważ bóg był uznawany za patrona stronnictwa popularów w Rzymie. Być może niektóre gemmy z jego wizerunkiem były używane jako forma manifestacji poglądów politycznych i przynależności do wyżej wymienionego stronnictwa.

Paweł Gołyźniak